-
.
INICIO     BIOGRAFÍA     PALMARÉS     FUNDACIÓN CICLISMO GALEGO     ENTREVISTAS     FACEBOOK     WEBS DE CICLISMO     VÍDEOS    

Sabor agridulce... pero lo seguiré intentando... (8 de septiembre de 2010)

(Foto: Dany Jaca)

Hoy, es un día de esos que uno llega al hotel sin saber si ha hecho todo lo posible, si los deberes han sido cumplidos o no. Bien, porque lo he dado todo y mal, por que mis prioridades no se han cumplido...

Eso sí, hemos salvado el día después de uno de descanso, con el consiguiente temor a que el cuerpo no responda a los esfuerzos... En esta jornada, pasada la hora de carrera y después de muchísimos intentos, se hizo la fuga: cerca de veinte corredores y ningún miembro de nuestro equipo... En todos los manuales se sabía que la fuga tenía todos los visos de llegar... y así fue. Aunque poco a poco fue perdiendo integrantes, uno de ellos logró la victoria... y no hablemos ya, por detrás, que había otra guerra, la de la General.

Como es digo, no nos pudimos meter en la fuga, y eso que esta etapa la tenia marcada, pero no siempre se cumple lo que uno quiere o desea. ¡Mira que lo he intentado por activa o pasiva! pero seguramente hoy no tenia que ser mi día.

Lo importante, y si lo comparo con otros años, es que mi cuerpo, después de la primera semana llegaba algo tocado, pero esta vez estoy muy fresco, lo suficiente como para seguir intentándolo. Sé que si no arriesgo no consigo nada; sé que debo ser valiente, sin mirar atrás... y así lo haré... o por lo menos hasta que el cuerpo me diga ¡basta!

Una vez que perdí el tren de la fuga mi misión era ayudar a Eze a estar cómodo y dejarlo lo más lejos que se pudiera. A mitad de puerto he reventado, así que levanté el pie... y a guardar, que todo lo que no gaste ya tendré tiempo de gastarlo. Deciros, para los "locos" de estas cosas, que subí el Rat Penat y en las rampas más fuertes, sobre ocho kilómetros por hora. La primera vez que lo ascendemos, pero me ha parecido durísimo, y sobre todo, la parte después del puerto...

Mañana abandono mi hotel de Calafell, camino de Andorra. Típica jornada que visita el Principado, siempre picando para arriba y con alguna que otra encerrona... A la vez, primera etapa en alto. Parece que con esto no haya habido terreno y guerra, pero os puedo asegurar que la ha habido y para regalar...

4 comentarios:

Veña moitos ánimos, que tampouco se pode estar en todas.
Aínda quedan moitos días e seguro que te veremos a ti ou a un dos teus compañeiros por diante do pelotón.

Un saúdo

Moi inxusto, pero eze vai a dar moita guerra, e todos vos tamen..
Moita sorte!

Sera, ya no se si de leer tan frecuentemente tu blog te siento como un viejo amigo, y hoy se te lee un poco bajo de moral...Lo estás haciendo estupendamente...ciclistas como tu honrais este deporte, con vuestro sudor...Un abrazo enorme!

Hola maqina,o donte tivo qe ser durisimo pero o doxe nonse qedou atras,colle forzas e por les asturies mandalle unha fabada,e asegir tamben como agora.saudos.Cèsar.

Deja tu comentario

 
COLABORADORES